۶ دی ۱۴۰۱

آيا ایران هم مثل چین از طالبان نا امید میشود؟

پس از سقوط نظام جمهوریت در افغانستان و حاکمیت طالبان، کشور چین در یک تعامل سریع سفارت افغانستان را در چین به طالبان واگذار کرد وسفر وسیاحت شهروندان وبالخصوص تاجران این کشور به افغانستان نیز افزایش قابل ملاحظه پیدا کرد.

این حضور گرم چینایی‌ها در افغانستان از یک طرف مانور به رقیبش آمریکاییها بود که سالها مانع قراردادهای بزرگ اقتصادی چین در افغاستان بود و از سوی دیگر تلاش برای شناسایی فرصتهای بیشتر سرمایه گذاری با طالبان بود. طالبانی که از یک سو در تنگناهای کلان اقتصادی گیر مانده‌اند واز سوی دیگر خواهان تلاش برای برسمیت شناسی این گروه از طریق ایجاد هم‌پیمان‌های تجارتی و منطقه‌ای هستند.

پس از حمله بر هوتل اقامت شهروندان چینی در مرکز کابل که منجز به کشته وزخمی شدن بیش از بیست تن گردید، این بازی تا حدودی شاید هم برای کوتاه مدت بهم خورده است؛ زیرا چین از شهروندانش خواست که هرچی سریعتر خاک افغانستان را ترک کنند. پیش از این حملات مشابهی به قونسلگری روسیه و سفیر پاکستان در کابل انجام شده بود. کشورهای که همواره بگونه مستقیم وغیر مستقیم در ضدیت با جوامع غربی از طالبان حمایت کرده‌اند واکنون سفیر این کشورها از حضورشان در کابل تا اطمنان کامل از تامین امنیت شان اجتناب می‌کنند.

ایران نیز که سال‌ها از طالبان به عنوان ابزار علیه غرب استفاده کرده بود، در تازه‌ترین مورد که فایل صوتی سفیر ایران توسط هکران بیرون داده شده است، اعتراف به نا امیدی از این‌گروه دارد. سفیر ایران در کابل از این گروه به عنوان: فاجعه، غیرقابل قبول، باعث شرمساری و خانمان برانداز یاد می‌کند.این سخنان سفیر ایران نشان می‌دهد که ایران در یک ناگزیری قرار دارد وهرگزینه غیر از طالبان در افغانستان وجودش ممکن شود، از این گروه حمایت نخواهند کرد.

این ادعا زمانی صحت پیدا می‌کند که تغییر موضع یکباره ایران را در قبال فعالیت فرمانده ضد طالبان امیر اسماعیل خان در این کشور متوجه شویم. فعالیتی که پیش از این به فرمانده حتی اجازه شرکت در جلسه امنیتی هرات در شهر دوشنبه تاجیکستان داده نشده بود، اما اکنون اجازه بازگشایی جبهه مقاومت ضد طالبان را می‌بینیم.

اسماعیل خان در پنجشنبه هفته گذشته موفق شد تا جبهه از فرماندهان زون غرب را بر علیه طالبان در این کشور گرد بیاورند و جبهه شکل دهد و برای مبارزه مسلحانه عملا آمادگی بگیرد.این مساله نشان میدهد که ایران از یک طرف در پی سرمایه‌گذاری برای بدیل طالبان است واز سوی دیگر بازی روی روز را با طالبان نیز به پیش می‌برد تازمینه فعالیت و حضورش در افغانستان کاملا قطع و ممنوع نشود.

هیچ نظری موجود نیست: